Η μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ κλασικισμού και νεοκλασικισμού είναι ο χρονικός συγχρονισμός.
Τόσο ο κλασικισμός όσο και ο νεοκλασικισμός είναι δύο κινήματα τέχνης που έχουν ρίζες στην ελληνική και ρωμαϊκή αρχαιότητα, αλλά σε γενικές γραμμές ο κλασικισμός συνέβη κατά την ακμή αυτών των εποχών και κατά τη διάρκεια μιας σύντομης αναβίωσης κατά την Ευρωπαϊκή Αναγέννηση, ενώ ο νεοκλασικισμός συνέβη αργότερα, αλλά εμπνεύστηκε άμεσα και με πολλούς τρόπους αναζητήθηκε να μιμηθεί το πιο παραδοσιακό κλασικό στυλ.
Υπάρχουν επίσης μερικές διαφορές όσον αφορά τις θεωρητικές βάσεις. μεγάλο μέρος του κλασικισμού, για παράδειγμα, βασίζεται στη θεωρία και την αναζήτηση της τελειότητας, ενώ ο νεοκλασικισμός συχνά επικεντρώνεται περισσότερο στην εκτίμηση του αρχαίου και στη γοητεία της αρχαιότητας παρά στην ασπαζόμενη του ως πραγματικό τρόπο σύγχρονης ζωής.
Συγχρονισμός
Το μνημείο του Τζέφερσον στην Ουάσιγκτον είναι ένα παράδειγμα νεοκλασικής αρχιτεκτονικής.
Μπορεί να είναι δύσκολο να επισημανθεί η ακριβής τομή μεταξύ κλασικισμού και νεοκλασικισμού, καθώς η μετάβαση αφορά συχνά σε μια αργή αλλαγή στα ιδανικά και τις προοπτικές παρά με το γύρισμα μιας σελίδας ημερολογίου. Η κλασική τέχνη και το κίνημα του κλασικισμού ταυτίζονται ευρέως με το απόγειο της αρχαίας ελληνικής και ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και αναβίωσαν λίγο μετά την Αναγέννηση στην Ευρώπη, μια περίοδο που εκτείνεται από τον 14ο έως τον 17ο αιώνα.
Σύμφωνα με ορισμένους μελετητές, ήταν αυτό το βαθύ ενδιαφέρον για τους αρχαίους πολιτισμούς που βοήθησε στην αρχή του κινήματος της Αναγέννησης. Το μεταγενέστερο ενδιαφέρον για την κλασική τέχνη, που συνήθως χρονολογείται από τον 18ο αιώνα ή μετά, θεωρείται συνήθως νεοκλασικό.
Αυτό το κίνημα δεν επικεντρώθηκε τόσο στην αναβίωση των ιδανικών όσο στο ενδιαφέρον και την γενική εκτίμηση. Τα νεοκλασικά κτίρια, για παράδειγμα, συχνά μιμούνται το κλασικό στυλ για αισθητικούς λόγους και όχι για ιδεαλιστικούς λόγους.
Ευρεία σημασία της Ευρωπαϊκής Αναγέννησης
Η Αναγέννηση περιλάμβανε πάρα πολλές ιδέες και αλλαγές, και πολλοί σύγχρονοι στοχαστές τη βλέπουν σαν κάτι σαν μια «γέφυρα» που φέρνει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες από τον Μεσαίωνα στη σύγχρονη εποχή. Τα έργα τέχνης, η φιλοσοφία και τα ιδανικά των κοινωνικών επιστημών ήταν σίγουρα ένα μεγάλο μέρος της μετάβασης.
Η θέση του ανθρώπου στον κόσμο και ο ρόλος της τέχνης στην ανθρώπινη έκφραση ήταν έννοιες που επαναξιολογήθηκαν κατά την Αναγέννηση. Συγκεκριμένα, η ελληνική αρχιτεκτονική και η γλυπτική μιμήθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν ως πλατφόρμα για τη δημιουργία νέων ειδών τέχνης κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.
Τόσο ο κλασικισμός όσο και ο νεοκλασικισμός αντικατοπτρίζουν τα ρωμαϊκά και τα ελληνικά ιδεώδη.
Η ελληνική και η ρωμαϊκή τέχνη και αρχιτεκτονική έχουν εμπνεύσει τη δυτική τέχνη για αιώνες, και η αισθητική ή οι ιδέες για την καλλιτεχνική ομορφιά, που αγκαλιάζονται από αυτά τα έργα, είχαν διαρκή επίδραση σε μελετητές και φοιτητές σε όλο τον κόσμο. Οι ελληνικές και ρωμαϊκές αρχές της αισθητικής στη γλυπτική και την αρχιτεκτονική που έγιναν τόσο θεμελιώδεις κατά την Αναγέννηση αποτέλεσαν τη ραχοκοκαλιά του κλασικισμού όπως φαίνεται σήμερα και οι μεταγενέστερες αναβιώσεις και στοχασμοί οδήγησαν στον νεοκλασικισμό.
Κύρια χαρακτηριστικά του κλασικισμού
Υπάρχουν πολλά στοιχεία που μπορούν να καθορίσουν τον κλασικισμό, αλλά γενικά το κίνημα κυριαρχείται από την αναζήτηση της τελειότητας, μια αίσθηση αρμονίας ακόμη και μεταξύ διαφορετικών στοιχείων και τον περιορισμό, που σημαίνει ότι τα πράγματα ήταν περίτεχνα ή όμορφα για έναν συγκεκριμένο σκοπό – όχι μόνο για χάρη του εαυτού τους. Υπήρχαν επίσης στοιχεία οικουμενικότητας που έπαιξαν, με τους καλλιτέχνες και τους δασκάλους να προσπαθούν να εμπλέξουν ένα ευρύ φάσμα ιδανικών και σκέψεων στη δουλειά τους.
Ο νεοκλασικισμός έχει ένα ρομαντικό στοιχείο που βασίστηκε στη γοητεία των αρχαίων ερειπίων.
Ο κλασικισμός συνέχισε να επηρεάζει τη δυτική τέχνη μετά την Αναγέννηση και η κλασική επιρροή τόσο στις εικαστικές τέχνες όσο και στην αρχιτεκτονική είναι ακόμα εμφανής. Η κατανόηση της ανθρώπινης ανατομίας και η ρεαλιστική απεικόνιση της ανθρώπινης μορφής κυριάρχησαν στην ελληνική και ρωμαϊκή τέχνη.
Μετά την Αναγέννηση, η ρεαλιστική απεικόνιση της ανθρώπινης μορφής συνέχισε να έχει τη θέση της στις εικαστικές τέχνες. Κλασικά αρχιτεκτονικά στοιχεία εξακολουθούν να είναι ορατά σήμερα και συχνά εμφανίζονται σε κυβερνητικά κτίρια σε όλο τον κόσμο.
Κατανόηση του Νεοκλασικού Κινήματος
Ο νεοκλασικισμός είναι ένα συγκεκριμένο κίνημα τέχνης που ξεκίνησε τον 18ο αιώνα και βασίστηκε στην πεποίθηση ότι υπάρχουν διαχρονικά ιδανικά στην τέχνη που ξεπερνούν τα μεταβαλλόμενα στυλ. Διήρκεσε μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου η δυτική αρχιτεκτονική στην Ευρώπη αντανακλούσε ένα ανανεωμένο ενδιαφέρον για τις αρχαιότητες και τα ρωμαϊκά και ελληνικά ερείπια. Η ρωμαϊκή ιστορία έγινε το θέμα πολλών πινάκων και το ενδιαφέρον για τις αρχαιότητες αντικατοπτρίστηκε επίσης στο βιβλίο Thoughts on the Imitation of Greek Art in Painting and Sculpture, το οποίο εκδόθηκε το 1755 από τον Johan Winckelmann.
